Dwurnik na inaugurację cyklu wystaw prezentujących zbiory sztuki współczesnej w Radomiu

    Wystawa inauguruje cykl ekspozycji prezentujących zbiory sztuki współczesnej w Radomiu. Historia kolekcji sięga lat 70. i 80. XX wieku, kiedy to miejscowe muzeum zainicjowało program zakupów sztuki współczesnej. Równolegle dzieła współczesnych artystów kolekcjonowały Biuro Wystaw Artystycznych oraz Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1990 roku utworzono Muzeum Sztuki Współczesnej, będące oddziałem Muzeum Okręgowego im. Jacka Malczewskiego. Do zbiorów nowej placówki trafiły eksponaty z działu sztuki muzeum powstałe po 1945 roku, a także zestaw prac pochodzących ze zlikwidowanego w 1990 roku BWA oraz pojedyncze dzieła z TPSP. MSzW w okresie 25 lat swojego istnienia podwoiło liczebność kolekcji (około 4 500 eksponatów), rozwijając ją głównie w oparciu o dary. W zbiorach znajdują się dzieła wybitnych polskich artystów działających w drugiej połowie XX w. i w pierwszych latach nowego tysiąclecia, a także pojedyncze prace artystów zagranicznych. W latach 2017–2018 kolekcja w większości przekazana została w depozyt do Mazowieckiego Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia, jej część ponownie włączono do zbiorów Działu Sztuki muzeum. Elektrownia tworzy własną kolekcję, która obecnie liczy ponad 600 eksponatów. Zespół prac Edwarda Dwurnika w radomskim Muzeum im. Jacka Malczewskiego należy do najważniejszych i największych w tych zbiorach i obejmuje 21 obrazów i 17 rysunków. Edward Dwurnik (1943 – 2018) – absolwent Wydziału Malarstwa i Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiował w latach 1963–1970. Dyplom w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa (1970). Autor rozbudowanych cykli malarskich i rysunkowych (około 3,5 tysiąca obrazów, 10 tysięcy rysunków i grafik), rzeźb i filmów animowanych. O artyście pisze kurator wystawy Mariusz  Jończy: "Charakterystyczna stylistyka artysty wynikała z fascynacji sztuką Nikifora, z którą zetknął się na wystawie w Kielcach w 1965 roku. Pierwszy, numerowany rysunek (Rysunek nr 1) zainspirowany Nikiforem datowany jest na 13 czerwca 1965 roku. Realizm, prymitywizm, groteskowość, ekspresja i antyestetyzm, obecne w tej kompozycji, określiły twórczość Dwurnika na następne dziesięciolecia. W 1966 roku namalował pierwsze obrazy z cyklu „Podróże autostopem”, czyli wizerunki przetransponowanych fragmentów konkretnych miast. Odtwarzane z podwyższonego punktu obserwacji, charakteryzują się dowolnym traktowaniem topografii i swobodą dotyczącą wierności odtwarzania elementów rzeczywistych. Obok nich częstokroć występują elementy fantastyczne, dokomponowane przez artystę (budynki, postacie, rzeźby). Debiutancka wystawa odbyła się w 1971 roku w Galerii Współczesnej w Warszawie. W 1980 tworzył serie obrazów inspirowanych tematyką Sierpnia`80. W październiku tego roku wystawił je w galerii MDM w Warszawie. W 1981 roku został uhonorowany Nagrodą Krytyki Artystycznej im. Cypriana Norwida. Cykl „Warszawa” kojarzony z cyklem „Warszawa” Artura Grottgera zapowiadał wprowadzenie i konsekwencje stanu wojennego. W 1982 roku brał udział w Documenta 7 w Kassel (zaproszony jako jedyny artysta z Polski). Jego niejednoznaczna postawa w stosunku do bojkotu uczestnictwa w życiu publicznym w okresie stanu wojennego i kolejnych latach okresu transformacji, skutkowała kontrowersjami wokół jego osoby. W latach 90. Dwurnik wrócił do rozliczeń totalitaryzmu i ofiar komunizmu w Polsce. Tworzył cykle: „Droga na Wschód” (1989–1991) i „Od Grudnia do Czerwca (1990–1994). Pierwszy z cykli dotyczy historii Polaków represjonowanych w Związku Radzieckim, drugi poświęcony jest 96 osobom zamordowanym przez milicję i służbę bezpieczeństwa w latach 1981-1989. W latach 90. artysta współpracował z krakowską Galerią „Zderzak” (1992–1995). To tzw. „okres błękitny” w działalności malarza. „Niebieskie miasta” (1993–1994) dokumentowały Barcelonę, Londyn, Paryż i Stuttgart. Cykl „Błękitny” (1992–1997) to seria niemal abstrakcyjnych pejzaży morskich. Po 2000 roku Dwurnik malował obrazy, w których podejmował dialog z twórczością Jacksona Pollocka, serie aktów, obrazów „kwiatowych” o niewątpliwie erotycznym wydźwięku, w 2010 roku stworzył własną interpretację „Bitew pod Grunwaldem”. Charakterystyczna dla Dwurnika jest także działalność portretowa. Zainicjowana w 1976 roku, kontynuowana była przez cały okres jego aktywności. Fot. Materiały prasowe/ Marcin Kucewicz /Elektrownia